Łuczkiewicz Leon, Marian i Roman
Leon Łuczkiewicz urodził się w 1891 roku w Bełzie, tam ukończył Szkołę Podstawową oraz Gimnazjum. Po maturze dostał się na studia do Lwowa, gdzie studiował prawo. Studiów jednak nie ukończył bo wybuchła I wojna światowa, a Leon Łuczkiewicz został powołany do wojska austriackiego, ponieważ Bełz był pod zaborem austriackim. Przez cały okres I wojny światowej walczył w pułku „Strzelców Tyrolskich”, pod koniec wojny został awansowany do stopnia oficerskiego. Po zakończeniu wojny Łuczkiewicz, jako oficer, został powołany do nowo tworzonej Armii Polskiej. W Ziemi Ciężkowickiej czytamy: „Był skoszarowany w miejscowości Zamość, gdzie służył około roku, a następnie na własne żądanie przeniesiono go do cywila. Odtąd przez cały okres Dwudziestolecia Międzywojennego pracował w różnych miejscowościach Polski Południowej jako nauczyciel. Dopiero w roku 1933 osiadł wraz z rodziną w Ciężkowicach i tutaj zastała go Druga Wojna Światowa.”
Po wybuchu II wojny światowej Leon Łuczkiewicz wraz z synami, przyjął wrogą postawę wobec hitlerowskiego najeźdźcy, czynnie stawiając mu opór. Gdy Niemcy zamienili budynek szkoły w Ciężkowicach w magazyny, Łuczkiewicz natychmiast zorganizował potajemne nauczanie. Wraz z synami przekształcił swoją szopę na tajny ośrodek nauczania i z racji braku lepszych warunków, tam zbierał młodzież szkolną, kontynuując z nimi przerwaną naukę. Od 1940 roku razem z synami należał do Ruchu Oporu (Związek Walki Zbrojnej, później AK). Wspólnie z innymi organizował życie konspiracyjne na terenie Ciężkowic, a jego praca pedagogiczna i patriotyczna postawa, zyskały mu powszechne zaufanie i uznanie w Ciężkowicach. Dom Łuczkiewiczów odgrywał bardzo ważną rolę w życiu konspiracyjnym miasta i okolic. Odbywały się tam żołnierskie odprawy, prowadzono szkolenia drużynowych, czy narady organizowania walki i sabotażu. Dom Łuczkiewiczów był także głównym punktem kolportażu prasy konspiracyjnej („Małopolski Biuletyn Informacyjny”, „Przegląd Polski”, „Czerwień i Biel”). Na stronie http://www.batalionakbarbara.pl czytamy: „Prócz ojca Leona, działał także w konspiracji jego syn Marian ŁUCZKIEWICZ, jako oficer funkcyjny placówki występując pod pseudonimem „KRUK I”. Podporucznik „KRUK I” był dowódcą plutonu I placówki „CECYLIA” (Ciężkowice). W skład plutonu wchodziły trzy drużyny. Podporucznik Marian ŁUCZKIEWICZ wykonał też ciężkie zadanie zorganizowania „Tajnej Szkoły Podchorążych”, w której był jednym z wykładowców zarówno w dziedzinie teoretycznej jak i praktycznej. Przewidziany okres szkolenia kończył się egzaminem przeprowadzonym przez przedstawiciela Komendy Inspektoratu AK z Tarnowa. Tę podchorążówkę ukończył między innymi drugi syn Roman, uzyskując stopień kaprala podchorążego.” W domu Łuczkiewiczów zawsze panowała atmosfera patriotyczna, a dzieciom wszczepiano idee religijności, poczucia honoru i umiłowania Ojczyzny. Tej aktywnej i odważnej postawie sprzeciwu wobec okupanta zawdzięczać można zdecydowaną walkę z najeźdźcami i wysokie morale żołnierzy AK na terenie Ciężkowic.
Łuczkiewiczowie ze względu na swoją konspiracyjną działalność od czerwca 1943 r. nie mogli przebywać w domu, a rzadko kiedy i to tylko nocą na terenie Ciężkowic. Zdarzały się bowiem w okolicy aresztowania. Dzięki nieobecności w domu 27. 06. 1943 r. udało się Leonowi i jego dwóm synom uniknąć aresztowania przez Gestapo. Na stronie http://www.batalionakbarbara.pl czytamy: „(...) wtedy w tym dniu o świcie wpadło do ich domu tarnowskie Gestapo. Wściekłość z powodu nieobecności mężczyzn wyładowali gestapowcy na żonie Leona ŁUCZKIEWICZA ─ Helenie, którą brutalnie pobili a mieszkanie zdemolowali. Żądali wydania miejsca ukrywania się synów i męża. Zmaltretowana biciem podała zmyślony adres i w ten sposób uwolniła się od gestapowców, bo udali się w pogoń za poszukiwanymi pod zmyślony adres. Oczywiście po ich wyjściu pani ŁUCZKIEWICZOWA z dziesięcioletnią córeczką Wandą uciekła zostawiając dom i dobytek swój na pastwę losu na okres 20 miesięcy.” Helena Łuczkiewicz tułała się odtąd poza domem, jej mąż wraz z synami tymczasem nadal pełnił swoje funkcje na placówce. W 1944 roku Łuczkiewiczowie prowadzili działalność bojową na stanowiskach funkcyjnych w kompanii „REGINA” (to jedna z 5 kompanii I Batalionu 16 pp Armii Krajowej „BARBARA” dowodzonego przez kapitana „LELIWĘ”). Łuczkiewiczowie uczestniczyli w licznych walkach stoczonych z oddziałami niemieckimi (m.in. Gilowa Góra, Polichty, Jamna). Ich zadaniem było niszczenie i utrudnianie transportu, dezorganizowanie życia gospodarczego, utrudnianie kontyngentowych dostaw, likwidacja małych i średnich oddziałów wroga, likwidacja kolumn samochodowych i paraliżowanie arterii komunikacyjnych. Po bitwie pod Jamną (25.09.1944r.) kompania „REGINA” rozdzieliła się na dwa oddziały, „REGINA I” i „REGINA II, Łuczkiewiczowie znaleźli się w oddziale „REGINA II” ─ gdzie ppor. Leon Łuczkiewicz pełnił funkcję pierwszego zastępcy dowódcy oddziału, ppor. Marian Łuczkiewicz drugiego zastępcy, a podchorąży Roman - funkcję zastępcy dowódcy sekcji dywersyjnej. 17 października1944 roku oddział „REGINA II” o godz. 5:20 stoczył śmiertelną walkę z przeważającymi siłami żandarmerii niemieckiej z Ciężkowic, Staszkówki i Brzeska. Walka ta rozgrywała się na kwaterze nocnej w przysiółku Dąbry w Rzepienniku Strzyżewskim. W jej wyniku zginęło 18 z 29 walczących żołnierzy, jednemu z nich, mimo ran, udało się przedrzeć z oblężenia, a 10 żołnierzy wzięto do niewoli. Leon Łuczkiewicz i jego syn Marian polegli na polu bitwy, zaś młodszy syn Roman, ranny został zabrany do niewoli, gdzie zginął w obozie koncentracyjnym w GROSS-ROSEN. 17.10.1948 roku rozkazem Ministra Obrony Narodowej PRL polegli w bitwie w Dąbrach zostali pośmiertnie odznaczeni Krzyżem Partyzanckim oraz Medalem Wolności i Zwycięstwa. Podporucznik Leon Łuczkiewicz został awansowany do stopnia kapitana, a podporucznik Marian Łuczkiewicz do stopnia porucznika. Polegli w bitwie Łuczkiewiczowie spoczywają na wojskowym cmentarzu partyzanckim w Dąbrach.
Źródło: płk dr Jerzy Pertkiewicz, Pamięci Łuczkiewiczów..., http://www.batalionakbarbara.pl, 02. 06. 2014.
W. Pająk, Leon Łuczkiewicz, „Ziemia Ciężkowicka”, 2005, nr 2, s. 21-22.
