Tursko [w:] Heraldyka Gminy Ciężkowice
Włodzimierz Chorązki
Uniwersytet Jagielloński — Kraków
TURSKO 315 mieszk. Nazwą Tursko określano łany: wójtowskie, sołtysie oraz 1 łan kmiecy i prawdopodobnie folwark, które stanowiły przewidziane w akcie lokacyjnym króla Kazimierza Wielkiego z 1348 roku, uposażenie każdorazowego wójta królewskiego miasta Ciężkowice. Administracyjnie Tursko należało do powiatu czchowskiego, a od początku XVI wieku do powiatu bieckiego oraz podlegało parafii p.w. św. Andrzeja w Ciężkowicach. Pierwsza wzmianka w źródłach historycznych o Tursku pochodzą dopiero z 2 poł. XV wieku. Rejestr poborowy woj. krakowskiego z roku 1581 podaje, że terenie obecnej wsi było Sołtysostwo Biecz Ciężkowice, które składało się z 1 łana kmiecego zwanego Tursko, z łanów wójtostwa Ciężkowickiego i łanów wójtostwa Tursko oraz 1 łanu kmiecego na czynszu. Sołtysostwo to należało do parafii św. Andrzeja w Ciężkowicach. Zgodnie z kolejnym rejestrem z 1629 roku właścicielem wsi był wójt Biecza. Poboru dokonano z 3 łanów kmiecych. Zgodnie z danymi rejestru poborowymi z roku 1680 wieś (wójtostwo) należała od 1676 do Jana Gierowskiego.
Do 1772 roku Tursko należało do powiatu bieckiego w woj. krakowskim. Jak wiadomo miasto Ciężkowice z Przedmieściem Ciężkowickim oraz przyległymi wioskami: Bogoniowicami, Kipszną, Ostruszą i Turskiem należały do uposażeń kolejnych starostów bieckich. Ostatnim starostą bieckim (od 1767 roku) był Stanisław Wilhelm Siemieński. W roku 1772 władze austriackie przejęły dobra w Tursku i włączyły je do rządowych dóbr kameralnych. W roku 1775 dobra te znajdowały się już w posiadaniu hr. Piotra Stadnickiego. Jako właściciel występuje jeszcze w roku 1799, ale już w roku 1800, jako właściciel występuje już Idzi Fihauser z Ciężkowic żonaty z hr. Ludwiką Kuczkowską.
W latach 1807 i 1808 wieś składała się z 31 domostw zamieszkałych przez 61 rodzin (1 rodzinę chłopską, 40 rodzin chałupników oraz 20 rodzin o innym statusie). Łacznie wieś zamieszkiwało 230 osób.
Po Idzim Fihauserze majątek ciężkowicki (bogoniowicki) odziedziczył syn również… Idzi (1800 — 1837). Wzmianki z roku 1832 i 1835 wskazują, że dobra te należały do Ludwiki Fihauser i syna Idziego (1800 — 1837). Idzi zmarł młodo i bezpotomnie, dlatego kolejną sukcesorką była córka Ludwiki i siostra Idziego Anna (1812 — 1891) zamężna z Franciszkiem Trzecieskim (1806 — 1875).
W końcu XIX wieku wieś Tursko obejmowała 34 domostwa i liczyła 178 mieszkańców. Dobra dworskie Anny Trzecieskiej obejmowały 31 morgi gruntów ornych, 6 mórg łak, 2 morgi pastwisk i 119 mórg lasu. Chłopi gospodarowali w tym czasie na 151 morgach roli, 8 morgach łąk, 21 morgach pastwisk i 32 morgach lasu. Dziedziczką dóbr po matce Annie była jedna z trzech córek, a mianowicie Ludwika Emilia Trzecieska (ur. w 1837 roku). Ludwika Emilia w roku 1855 wyszła za mąż za bankiera i bajkopisarza Wincentego Ignacego Bobrowskiego (1832 — 1899). Ludwika Emilia z Trzecieskich Bobrowska zmarła w Bogoniowicach w roku 1929. Bobrowscy byli właścicielami bogoniowickiego majątku do roku 1932, kiedy to sprzedali bogoniowicki dwór oraz pozostałe dobra.
Źródło:
HERALDYKA GMINY CIĘŻKOWICE
Opracowanie historyczno-heraldyczne
Włodzimierz Chorązki
