Żbik na Pogórzu Ciężkowickim
Żbik jest jednym z najważniejszych symboli utraconej fauny Pogórza Ciężkowickiego. W porównaniu z innymi regionami tutaj utrzymywał się on dość długo, bo co najmniej do połowy lat sześćdziesiątych XX wieku.
Już w XVIII wieku stał się rzadki w zachodniej części kraju, a obecnie nie więcej niż dwieście osobników żyje we wschodniej części polskich Karpat (Okarma i Tomek 2008). Występujące u nas żbiki charakteryzowały się stosunkowo wysoką czystością genetyczną. Ocena skór i czaszek kotów upolowanych w latach pięćdziesiątych w okolicach Ciężkowic wykazała, że były one jednymi z najbardziej zbliżonych do czystej formy żbika, w porównaniu do osobników z innej części kraju. Należy pamiętać, że w tym czasie oceniano czystość krwi polskich żbików na maksymalnie 63% (Tomek 1958, Tomek 1965). To właśnie mieszanie się z kotem domowym oraz tępienie, były głównymi przyczynami wyginięcia żbika (Jamrozy 1994). Jeszcze do połowy lat osiemdziesiątych w naszych lasach występowały zdziczałe koty z domieszką krwi żbika – posiadały one buro żółtą barwę sierści oraz charakterystyczny układ pasów i cętek, ale za to zawsze wąski, nie rozszerzający się ogon i prawdopodobnie mniejsze rozmiary.
 srebrnomedalowa czaszka ?bika |  skóra ?bika |
Autor: Wojciech Sanek, Foto: Wojciech Sanek
Źródła:
Okarma H., Tomek A. „Łowiectwo”, Wydawnictwo Edukacyjno-Naukowe H2O, Kraków 2008, str.; 147-199.
Tomek W. „Nowe stanowiska żbika w Polsce”, Przegląd Zoologiczny II, 3, 1958, str. 197 – 201.
Tomek W. „Żbiki w okolicy Ciężkowic koło Tarnowa w świetle pracy Piotra Sumińskiego” Przegląd Zoologiczny IX, 3, 1965, str. 295 – 297.
