Wilk na Pogórzu Ciężkowickim
W naszym regionie do końca lat sześćdziesiątych wilki notowano we wszystkich większych kompleksach leśnych. Od 1966 roku, kiedy w Jastrzębi zabito waderę, na Pogórzu wilki nie występują (lub nie są obserwowane). Od około 1998 roku, dość regularnie pojawiają się w Paśmie Brzanki. Najprawdopodobniej przybywają do nas z ostoi Magurskiej, od strony Góry Liwocz. Przeważnie są to pojedyncze osobniki, ale z Leśnictwa Burzyn pochodzą informacje o występowaniu małych watach złożonych z co najmniej czterech osobników. Również z Leśnictwa Burzyn pochodzą dane o szkodach wyrządzonych przez wilki - w 2002 roku zagryzły w jednym z gospodarstw 6 owiec. W 2005 roku w okolicy Ryglic obserwowana była wadera z dwójką młodych. Sporadyczne spotkania z wilkiem zdarzają się również w okolicach Jamnej i Jastrzębi. Osobniki, które wykazują tendencję do zajmowania stałych areałów, dość szybko zanikają (najprawdopodobniej niestety skłusowane). Bardzo podzielone są zdania co do wystarczalności bazy pokarmowej w wymienionych kompleksach leśnych. Coraz częściej wśród myśliwych tych regionów pojawiają się opinie, że pod pewną kontrolą można byłoby utrzymać stabilne grupy tego pięknego i tajemniczego drapieżnika.
Wilk to jeden z gatunków, który jest powodem najgorętszych dyskusji dotyczących ochrony przyrody. Po odrodzeniu się populacji w Bieszczadach i Beskidzie Niskim ponownie zaczęto dyskutować o redukcji liczby tego drapieżnika. W Polsce ma występować około 500 - 600 osobników wilków (Okarma i Tomek 2008), z czego większość we wspomnianej wyżej ostoi Karpat Wschodnich (Głowaciński 2001). Ponieważ niektórzy specjaliści z tego zakresu prowadzą spór o to, czy należy ograniczyć liczbę wilków, tutaj tym bardziej nie rozwiążemy tego problemu. Sprawa ta jest niezwykle trudna. Nasz kraj jako geograficzny środek Europy rozgranicza również obszar, gdzie wilk został w zasadzie wytępiony (zachód Europy), i obszar, gdzie wciąż występuje w dużej liczbie (tereny wschodnie). Na pewno wciąż wymaga on niezwykłej atencji i roztropności.
Autor: Wojciech Sanek
Źródła:
Głowacinski Z. (red.) „Polska Czerwona Księga Zwierząt, Kręgowce”, PWRiL, Warszawa 2001.
Okarma H., Tomek A. „Łowiectwo”, Wydawnictwo Edukacyjno-Naukowe H2O, Kraków 2008.
