„Skamieniałe Miasto”
Niedaleko od Ciężkowic,
Pośród lasów, pól uprawnych,
Osobliwość jest szczególna –
Miasto zamienione w kamień.
Jak legenda dawna głosi,
Winny kary skamienienia,
Był właściciel grodu – Cieszko,
Człek rzec można – bez sumienia.
W owym czasie, w jego domu
Młoda branka się schroniła,
Chcąc uniknąć prześladowań
Panna Rożena z Rożnowa.
Wówczas Cieszko złamał prawo,
Święte prawo gościnności,
Wydał brankę w zamian za wieś,
Co się zwała i zwie Kąśną.
W chwili, gdy wyraził zgodę
Na wydanie owej branki,
W kamień zmienił się gród cały,
I mieszczanie i mieszczanki.
Panna zaś swe życie młode,
Sama sobie odebrała,
Lecz śmierć jej rozpaczy wielkiej
Do tej chwili nie przerwała.
Płacze ona aż po dziś dzień
W skalnej, nieznanej pieczarze,
Zaś łzy jej początek dają
Strumykowi w pięknym jarze.
„Skała z Krzyżem”, „Czarownica”,
„Piramida”, „Ratusz”, „Baszta”
„Grunwald”, „Borsuk” i „Warownia”-
To pozostałości miasta.
A ozdobą tych kamieni,
Jest roślinność przebogata,
Co malarzy swym urokiem
Nęci, kusi i zaprasza.
Teraz Miasto Skamieniałe,
Rezerwatem jest przyrody
I atrakcją dla turystów,
W każdym wieku, starych, młodych.
Dla mnie pobyt w rezerwacie,
Bodźcem jest dla wyobraźni-
Przymknę oczy i już jestem,
W świecie legend, w świecie baśni.
Autor: Sylwia Piechówka
Na podstawie: Publikacji pokonkursowej IV Ogólnopolskiego Konkursu Literackiego „Laur Poezji Pogórza”, opracowanie Grabowski A., Ciężkowice – Kąśna Dolna: Tarnowska Oficyna Wydawnicza, 1995.
