Język furmana z własnym warsztatem
Komendy do konia:
- wio – koń ma ruszyć
- wiśta – koń ma skręcić w lewo
- hetta – koń ma skręcić w prawo
- nazad – koń ma się cofnąć
- prr – koń ma się zatrzymać
Narzędzia w warsztacie starym językiem:
- lytry - wóz drabiniasty
- kłonica – część wozu, ustawiona pionowo przytrzymująca boki wozu
- dyszel - część wozu łącząca wóz z koniem
- lejce – fragment uprzęży służący do powożenia konia
- dwuskibowiec konny – szerszy pług odkładający dwie skiby
- radło końskie – narzędzie do radlenia, spulchniania ziemi
- siewnik konny – urządzenie do wysiewania zbóż
- brony – przyrząd do rozgrzebywania ziemi w polu
- kopaczka do ziemniaków
- kosiarka konna – przyrząd do koszenia trawy
- pług – przyrząd do orki
- grąziel – część pługu
- blaszka – część pługu
- czusło – część pługu
- odkładnica – część pługu
- kantar – uprząż, zakłada się na głowę konia
- kantarek – waga końska
- podogonie – część uprzęży zakładana pod ogon
- wędzidła – fragment uprzęży konia, wkłada się do pyska
- podkład – zabezpieczenie szyi konia przed położeniem chomąta
- chomąto – fragment uprzęży konia, zakładany na szyję konia
- orczyk – przyrząd, do którego przypinano narzędzie rolne i konia
- półwózek – połowa wozu
- rozwora – duży gwóźdź łączący konia z wozem
- spodniorka – środkowa część wozu, deska
- ufnal – gwóźdź do przytwierdzania podkowy
- podkowa – element przytwierdzany do kopyta konia
- ocyle – wypusty, kolce na podkowę
Autor: Estera Nosal i Agnieszka Róż, Publiczne Gimnazjum w Ciężkowicach, koordynator: Katarzyna Hołda
